Meeeeeeeeeeehhhhhhhh. 5u30. Was dat een schaap?
Meeeeeeeeeeehhhhhhhh. Eeeeeeecht? Schapen? Hier?
We worden gewoon gewekt door schapen! Ik dacht ze gisteren al gehoord te hebben. En dan was er die schapenkak natuurlijk. Maar toch. We hadden er gisteren geen gezien. En nu staan ze plots tussen onze tenten te mekkeren. Ik jaag ze weg met 1 hand uit de tent te steken in de hoop dat Lander en Fien nog wat blijven slapen.
Wanneer we uiteindelijk echt opstaan, weet ik niet meer. Maar we zien nog net de eerste kajakkers alweer vertrekken. We beginnen aan de afwas (want die hebben we gisteren overgeslagen) en dan volgt een zonovergoten ontbijt en alles weer opruimen.
Ondertussen laden we onze gsm’s op met Big Blue. De zon doet haar werk met verve.
Bert heeft trouwens ook nog een kennismakingsgesprek gepland vanmorgen. Wat een locatie om te werken. Hij heeft een hele berg tot zijn kantoor gemaakt. Zaaaaalig toch. En ik mag ondertussen alles afbreken en zorgen dat het terug in de kajaks geraakt.
Voor we opnieuw vertrekken, klimmen we nog even naar de top van het eiland om het uitzicht te bewonderen. Ook al staan Lander en Fien heel hevig om opnieuw te vertrekken, de korte klim loont meer dan de moeite. Ook de kindjes geven dit toe :-).
En dan is het peddelen geblazen voor de rest van de dag. Fantastisch om op zee te peddelen tussen al deze rosteilanden. Al zijn we wel onder de indruk van de grote(re) boten die hier rondvaren. Dat zijn er heeeeeeeeel veel. Gelukkig liggen ze meestal dieper dan wij en houden ze zich aan enkele vaargeulen. Zo’n voorgeul oversteken, is in het begin wel een hele onderneming. Het voelt aan als te voet een autostrade oversteken. Iets waar je liever niet aan begint. Maar af en toe moet het toch.
Je voelt ook dat je als kajak niks te zeggen hebt aan de zee. Je bent gewoon een speelbal. Wanneer we af en toe in meer open water komen, voel je de kracht van de zee toenemen, samen met je eigen onmacht in de kajak. Dat zijn momenten waarop je je heel nietig voelt. Een leerschool zeg maar. En dan is de zee nog superkalm vandaag en is er nauwelijks wind.
Hoe dan ook: we peddelen gestaag door en arriveren dan ook ’s middags al aan Räbbe huvud, het eiland waar we onze tenten opnieuw zullen opstellen. Wanneer we arriveren, is het daar echter nog pokkedruk: er zitten een 4-tal families te genieten van zon, zee en de prachtige locatie.
We leggen onze kajaks aan de kant en lunchen er alvast, terwijl we een stukje van het laatste kwart en de shoot-outs van de Red Lions meepikken. Wow. Hoe spannend was dat! Ondertussen zijn er al 2 families vertrokken, nog 2 te gaan.
We besluiten onze tenten al op te zetten om zeker plaats te hebben en vervolgens op jacht te gaan naar hout op de omliggende eilanden. Op ons eiland blijkt immers geen hout te vinden. En dat hebben we absoluut nodig om straks te kunnen koken. Geen stress, geen paniek. We hebben nog de ganse namiddag om de omliggende eilanden af te schuimen. Normaal gezien moet je daar toch aangespoeld hout vinden….
Dat blijkt ook het geval. En na een succesvolle sprokkeltocht en nog een extra toertje peddelen in de buurt, keren we terug naar ons eiland. Ondertussen kan ik ons eiland zeggen wat alle andere mensen zijn vertrokken. We hebben het rijk voor ons alleen!!! En wat voor een rijk :-). Aan de ene kant zicht op verschillende andere eilanden. Aan de andere kant zicht op zee. Dat belooft straks voor de zonsondergang.
Maar eerst nog een namiddag luieren, spelen, lezen én koken natuurlijk.
Deze keer schaft de pot: mexicaanse soep, pasta pesto, komkommer, tomaat en een grillworst. Als toetje eten we nog een stukje chocolade bij de thee. Allemaal eenvoudig. Maar hoe lekker kan eenvoudig eten smaken. Gelukkig hebben we er aan gedacht om een voorraad zoet water mee te brengen. Tot hiertoe hadden we altijd water in overvloed: gewoon de drinkbus of de kookpot vullen in een klaterend riviertje of in het meer. Maar dat gaat natuurlijk niet aan de zee.
Afwassen doen we dan weer wel eerst met zeewater en daarna nog even afspoelen. Vandaag doen Lander, Fien en Bert de afwas.
Daarna klimmen we nog even met zijn allen naar de top van het eiland om de uitzichten nog een laatste keer vandaag in ons op te nemen. Dan is het alweer slaaptijd voor Lander en Fien.
Eens ze slapen, brengen Bert en ik de rest van de avond door op die top. Genietend van de traag zakkende zon, de eilandjes rond ons, de bootjes die passeren, de stilte, de zee, …. We voelen ons als koningen zo rijk. Een absolute topper.
